Wodorowy test oddechowy (WTO) jest stosowany w diagnostyce schorzeń gastrologicznych, takich jak nietolerancja laktozy lub fruktozy, przerost flory bakteryjnej jelit (SIBO), zespół jelita drażliwego (IBS). Wskazaniem do wykonania wodorowego testu oddechowego są przewlekłe biegunki, zaparcia, bóle brzucha oraz wzdęcia. Podczas badania mierzy się stężenie wodoru w wydychanym powietrzu. Stężenie tego gazu wzrasta wtedy, gdy w jelitach zachodzi nieprawidłowa, zwiększona fermentacja.
Za wynik prawidłowy testu uznaje się stężenie początkowe wodoru nieprzekraczające 10 ppm i brak wzrostu stężenia powyżej 20 ppm w kolejnych pomiarach, po wypiciu cukru. Oceny i interpretacji wyniku dokonuje lekarz kierujący.
Przeciwwskazaniami do wodorowego testu oddechowego są galaktozemia i wrodzona nietolerancja fruktozy.
Badanie jest nieinwazyjne i bezbolesne. Wodorowy test oddechowy przeprowadza się z użyciem specjalnego urządzenia, które dokonuje pomiaru stężenia wodoru w wydychanym powietrzu. Pacjent zgłasza się na badanie na czczo i wykonuje pierwszy wydech do próbówki. Następnie otrzymuje do wypicia rozpuszczony w wodzie cukier. Po spożyciu roztworu kilkukrotnie wykonuje się pomiar stężenia wodoru. Na badanie należy zarezerwować ok. 3 godziny.
Wodorowy test oddechowy jest badaniem, które wymaga od pacjentów odpowiedniego przygotowania. Przed testem należy przejść na dietę, a z lekarzem prowadzącym skonsultować odstawienie określonych leków.
Podstawowe zasady przygotowania do wodorowego testu oddechowego są następujące:
Zapraszamy do kontaktu w przypadku wątpliwości dotyczących przygotowania do wodorowego testu oddechowego. Niewłaściwe przygotowanie się do badania rzutuje na wiarygodność pomiarów.
Niektórzy pacjenci mogą zaobserwować następujące objawy w trakcie lub po badaniu:
O pojawieniu się powyższych symptomów należy poinformować pracownika medycznego, czuwającego nad przebiegiem badania.
